رزین های پلی استر غیر اشباع از نوع رزین های گرما سخت بوده و قابلیت پخت از حالت مایع به جامد را مشروط به احراز شرایط مناسب دارا می باشند. رزین های پلی استر غیر اشباع پر مصرف ترین نوع رزین در دنیا می باشند. این رزین با منومر استایرن رقیق می شود که خود آن نیز در فرآیند پخت شرکت می کند و باعث ایجاد اتصالات عرضی می شود. رزین وینیل استر رزینی ترموست است که از استریفیکاسیون رزین اپوکسی با اکریلیک اسید یا متاکریلیک اسید به دست می آید. گروه وینیلی این ترکیب به نوع استر مصرفی بستگی دارد و باعث پلیمریزاسیون می شود (Devi,et al 1985) رزین های وینیل استر شامل سه خانواده رزین های وینیل استر بر پایه بیسفنل A ، اپوکسی نووالاک و اپوکسی برمینه شده می باشند. استفاده از اپوکسی نووالاک در ساخت آن خواص مطلوب تری را ارائه می دهد. رزین های وینیل استر خواص چقرمگی و مقاومت شیمیایی بسیار بهتری نسبت به رزینهای پلی استر دارند. تغییر شکل حرارتی بالا (HDT) و استحکام چسبندگی خوب از دیگر خواص این رزین ها می باشد (Apicella.et al.1938) از مهمترین کاربردهای رزین های پلی استری و وینیلی استفاده در مخازن، لوله های انتقال آب و شناورها گرفته تا کشتی سازی یا استخرهای شنای روباز می باشد. بنابراین بررسی آن ها وقتی در دراز مدت در مجاورت آب قرار می گیرند از اهمیت بالایی برخوردار است. دو پارامتر اصلی تعامل آب با پلیمر را توصیف می کند: 1- میل پلیمر به آب (آب دوست بودن یا حلالیت) 2- میزان نفوذ آب به ماتریس پلیمر (نفوذ).
مجاورت با آب باعث تغییر در خواص فیزیکی و شیمیایی رزین های پخت شده می شود. نفوذ آب یا سایر مولکول های کوچک به داخل پلیمر باعث کاهش شدید خواص مکانیکی آن می شود (Stamatakis, et al, 2010) بدترین تاثیری که آب بر روی رزین پلی استر غیر اشباع یا کامپوزیت های آن می گذارد شامل، تجزیه ماتریس با کاهش مقاومت برشی سطحی، لایه لایه سازی کامپوزیت و هیدرولیز عوامل اتصال دهنده می باشد.
