امروزه مواد پلیمری مختلفی به صورت تجاری در دسترس هستند که در بسیاری از زمینه ها مانند پوشش های محافظ سطح، مواد مورد استفاده در مهندسی عمران، کامپوزیت های مربوط به صنایع هوافضا، خودروسازی و صنایع دریایی استفاده می شوند. دوام مواد یک عامل کلیدی برای بسیاری از کاربردها است که بر عملکرد مواد پلیمری تأثیر می گذارد. خورشید منبع اصلی انرژی برای زمین است و طیف گسترده ای از طول موج ها را ساطع میکند که در آن فقط نور ماوراءبنفش و نور مرئی و مادون قرمز به زمین می رسد. لایه اوزون طول موج های 100 تا280 نانومتر را به صورت کامل و بیشتر طول موج های 280 الی 315 نانومتر را جذب می کند و فقط مقدار کمی از طول موج های 315 تا 400 نانومتر می تواند به سطح زمین برسد. اشعه ماوراءبنفش برای ترکیبات پلیمر مضر بوده و پدیده ای به نام تخریب نوری را باعث می شود که بر خواص فیزیکی، مکانیکی و شیمیایی پلیمرها تأثیر می گذارد. اشعه ماوراءبنفش نور خورشید، باعث ایجاد رادیکال های آزاد روی سطح مواد پلیمر می شوند که در حمله به ساختارهای پلیمری بسیار فعال هستند. انرژی اشعه ماوراءبنفش معمولاً بالاتر از استحکام پیوندهای شیمیایی موجود در مواد پلیمری مانند H-O ،O-O ، C-C و C-N می باشد و درنتیجه این پیوندهای شیمیایی مستعد شکستن و تخریب نوری هستند. سایر عوامل محیطی از جمله رطوبت، اکسیژن، دما و آلاینده ها می توانند سرعت تخریب نور را به طور قابل توجهی تشدید کنند. زرد شدن، ترک خوردن و کاهش خواص مکانیکی جنبه های اجتناب ناپذیری در استفاده از پلیمرها در زیر نور خورشید می باشند. امروزه برای جلوگیری یا کاهش تخریب نور، از جاذب های UV غیر آلی و آلی و همچنین تثبیت کننده ها استفاده می شود. مکانیسم اثر این جاذبها در برابر نور UV از یک ماده به ماده دیگر متفاوت است. جاذب های UV غیر آلی اغلب نور را پراکنده می کنند، درحالیکه جاذب های UV آلی نور UV را به گرما، طول موج های بالاتر و رادیکال های قابل رهگیری تبدیل می کنند. همچنین این مواد می توانند رادیکال های آزاد را جذب کنند. در مقایسه با جاذب های UV معدنی، جاذب های UV آلی دارای راندمان بالاتری هستند اما به دلیل تبخیر و مهاجرت به سطح پلیمرها دوام کمتری دارند.
